2013 begon bijzonder.
Na een flinke periode kameraloos door het leven te zijn gegaan, was hij ineens daar:
mijn Nieuwe Liefde, de Canon 5D Mark III.
Samen sterk, stapten we nogal pretentieloos 2013 in.
Geen heel concrete doelen, eerder wat vage wensen, ideetjes-in-wording…
Een richting, geen punt.

2013 was een jaar van kleuren, vormen, licht, uitproberen, ervaren, leren, zoeken, vinden, kwijtraken en opnieuw uitvinden.

En als dit vaag klinkt….?
Dat klopt!
Mijn 2013 stond grotendeels in het teken van vaagheid.
Figuurlijk: : Het voorjaar was te koud, de winter te warm en weinig beestjes en plantjes hielden zich aan hun afspraak.
Vele waren te laat en anderen kwamen überhaupt niet opdraven.
Maar eens te meer werd duidelijk dat hoe meer je weet, hoe minder je weet.
Vaag.

En letterlijk:
Scherpte is zó overrated, zo ontzettend 2012…
Leve mist, damp en dauw, blur, bokeh en oof!
Vaagheid is het nieuwe focusen.

—————————————–

Mijn eerste shoot met de 5D Mark III en direct vonden we elkaar in wat fonkeltjes en lichtjes op een koude winterochtend….

In 2013 verdiepte ik me ik me in de ins & outs van de hogere pestvogelkunde en infiltreerde in het vogelaarskamp, een voor mij tot dan toe toch wat vaag wereldje.

Hoe het precies kwam snap ik nog steeds niet precies, maar in 2013 lag ik voor de verandering eens niet uitsluitend in de modder te dweilen, maar bevond ik me ook met grote regelmaat tussen de bloemetjes…

Totdat die arrogante eend zo nodig alles weer moest verpesten…

In 2012 blogde ik dat ik zó graag een poesje wilde en dan ook nog eens één met al het liefs en leuks van een raskat, maar dan voor weinig
En in 2013 werd mijn wens vervuld.
Op een mooie nacht in juni werd er een 6 cm klein slipnestnoorseboskatkittentje in mijn logeerkamer neergelegd.
Je zou bijna in wonderen gaan geloven….
Later bleek het Mouni te zijn, die nog oneindig veel liever is dan ze mooi is.

En weer waren er die bloemetjes, die mij en mijn 5D verleidden door de aarde te tijgeren Tussen de Gamma en de snelweg waande ik me in een bloemenparadijs en ook hier heerste de vaagheid.

Grutto’s heb ik in 2013, in tegenstelling tot het jaar daarvoor helaas weinig gezien, net als babyeendjes trouwens….váág.

Ondanks alle vaagheid werden bepaalde zaken opvallend helder in 2013, dankzij egels en zeearenden.

Ik maakte kennis met de ware aard van zonnedauw: een duister plantje met gemene plakkerige tentakels, verpakt in het misleidende uiterlijk van liefelijk glinsterende dauwdruppeltjes in de ochtendzon.

Ook was er uiteraard ruimte voor leuke gezamenlijke uitjes.
Niet altijd bevorderlijk voor de foto’s, maar zo af en toe leverde het best wat leuks op…

Speciale dank voor Hans Menop, voor deze prachtige ontmoeting en voor de gezelligheid!

Mijn ontmoetingen met boomkikkers waren hoofdzakelijk nogal gaapverwekkend

En …ik kwam een vos tegen in 2013, maar ook onder vossen heerst blijkbaar vaagheid dit jaar….

Herfst moet je doen…..

Een leuke ontmoeting met een koereiger, maar het bijbehorend verhaal is zo wazig dat het helaas geen blogstatus heeft verkregen.
Koereiger – Bubulcus ibis

Mist heb ik wel een beetje gemist in 2013…

Bosbeestjes bij gebrek aan blaadjes in het bos

Mocht dit alles nu wel erg wazig overkomen…
Het enige dat ik eigenlijk wilde zeggen is:
Een heel mooi, gezond en creatief en 2014 gewenst!!!

Een tijdje terug werd ik door Zoom.nl benaderd om een stukje te schrijven voor de rubriek ‘Objectief‘, waarin ik zes foto’s van mijn keuze zou bespreken.
Zoals bekend schrijf ik graag en ook nog eens over fotografie….dus die uitdaging pakte ik graag aan.
Alleen het kiezen was wat lastig, maar hieronder is mijn uitendelijke selectie te zien:

Een keuze maken uit de portfolio van ‘Guurtje‘ is vrijwel onmogelijk. Een galerij tot aan de nok gevuld met de prachtigste modellen, stuk voor stuk in de meest sfeervolle settingen en vele voorzien van het zeer herkenbare en zo typerende ‘Marianne-licht’. Hoewel de belichting in deze foto wat minder een hoofdrol speelt, springt deze er voor mij uit vanwege het hoge aaibaarheidsgehalte. De focus licht voornamelijk op die leuke kraaloogjes, terwijl de omgeving grotendeels buiten het scherptegebied is gehouden. Marianne weet met haar fotokunsten hier zelfs een spin knuffelbaar te maken.

Deze foto van Bas van Laarhoven had bij wijze van spreken in de oertijd genomen kunnen zijn, lang voordat er mensen bestonden. Ware het niet dat er toen nog geen camera’s waren en misschien ook geen aalscholvers, maar dat is wat deze foto voor mij uitstraalt: overweldigende rust in een wereld waarin auto’s, Facebook en stress niet lijken te bestaan. Naast een uitstekende techniek vooral ook een kwestie van op het juiste moment op de juiste plaats zijn.

In deze foto van Andrea kan ik echt verdwalen. Al die lichtjes en glimmertjes in tegenlicht. Wat een natuurpracht. Uiteraard beheerst deze fotografe de technieken, maar wat belangrijker is, is dat zij zelf betoverd wordt door het licht en dat is wat mij betreft de kracht van dit beeld: het is echt. Dit is dan ook typisch een foto waar je niet teveel over moet zeggen, maar gewoon lekker lang naar moet kijken en van moet genieten. Want een foto met hypnotiserend vermogen, hoe gaaf is dat?!

Ook bij een keuze uit de portfolio van Leon Baas had ik het zwaar. Elke foto is een klein kunstwerkje op zich, maar één ding hebben ze (bijna) allemaal gemeen: centraal staat een insectmodel in de meest fantastische kleuren en licht. Vaak wordt de doorschijnende eigenschap van het insect benadrukt, doordat het licht er van achter door heen schijnt. Maar van welke kant het licht ook komt, welk model de hoofdrol ook speelt, allemaal zijn ze zelfs op postzegelformaat zijn nog herkenbaar als een echte Leon Baas en wie doet dat hem na?

Loulou heeft er niet voor gekozen de vlinder heel groot in beeld te zetten, maar geeft haar juist de ruimte, waardoor ze optimaal tot haar recht komt. Dankzij de prettige compositie en het kleurcontrast speelt de vlinder de hoofdrol en de liefelijke, pastelkleurige achtergrond zorgt voor de benodigde sfeer en laat de vlinder lekker het beeld uit knallen.

Zo’n heel klein wezentje, waar we vaak genoeg nauwelijks oog voor hebben en misschien zelfs wel op gaan staan. Datzelfde wezentje is de ster in deze foto. Door het lage standpunt wordt de mier door Mariska als het ware op een voetstuk gezet. De ‘lichtshow’ om hem heen draagt nog een extra bij aan het beeld van een artiest op een podium. Prachtig hoe dit zo algemene wezentje hier tot topmodel verheven wordt.

Origineel artikel: http://zoom.nl/artikel/community/22464-objectief-met-roeselien-raimond.html

Eén ding is zeker: Het zijn lástige tijden voor de (natuur)fotografie.
Je hoort fotografieveteranen wel eens praten over vroegah, toen je je brood nog lekker kon beleggen met stock verkoop.
Dat waren nog eens tijden!

De markt is aardig verzadigd.
De concurrentie moordend.
Dus wat doe je….?

Laat je je foto’s ten prooi vallen aan het Microstock Monster?
Gedoemd om tot in het oneindige op de meest schimmige sites op te duiken, in ruil voor een schamele fooi? Eenzaam en eerloos meegesleurd in de maalstroom van re-blogs en tweets, overgeleverd aan de eindeloze anonimiteit van het wereldwijde web….?

Inderdaad, ik chargeer……
Niets ten nadele van stock.
Maar sommige foto’s vragen om iets…. ‘anders’.
Niet omdat deze foto’s perse mooier of beter zijn, maar misschien omdat ze met bloed zweet en tranen gemaakt zijn, of gewoon met heel veel liefde, of omdat het unieke bevroren momenten zijn, of heel simpel, omdat ze dat ‘je ne sais quoi’ hebben.

Recentelijk heb ik een aantal foto’s uit hun stoffige mapjes bevrijd.
Waarna ze het lef hadden naar buiten te treden en de gang naar een heuse galerie te maken.
Daar hangen ze nu te hangen, gezusterlijk zij aan zij, omringd door mooie bronzen beelden en prachtige schilderwerken.
Ze zijn het digitale ontstegen en hun pixels hebben vaste vorm gekregen.
Je zóu ze kunnen aanraken…..
(….don’t you dare!)

Is natuurfotografie kunst dan….?
————————————————————————————–

Is een Vloer van
Pindakaas
kunst?
Pindakaasvloer by Wim T Schippers

Of een
levensgrote
ballonhond?
Balloon Dog by Jeff Koons

En als je
een tas
van je kat maakt?
Save the pets by Tinkebell

Ben je een kunstenaar
als je schildert
met je borsten?
Breast Brush Art by Kira Ayn Varszegi

Of als je
een haai
baart?
Ai Hasegawa, the Woman Who Wants to Give Birth to a Shark

Echter dan echt,
is dat kunst?
Hyperrealistic sculptures by Sam Jinks

Is het kunst
als je na 22 jaar de handen van je ex-geliefde vasthoudt en dit laat filmen? Performance art by Marina Abramović

Of….als je jezelf
als een zombie
tattoeert?
Zombie Man – Rick Genes

————————————————————————————–
Wat is kunst eigenlijk?
Een mooie discussie, die ik graag een keer voer, maar dan wel met een biertje op een terrasje, want ik dwaal af!

Zoals ze in het Engels zo mooi zeggen: Beauty is in the Eye of the Beholder, dus kom gewoon langs en oordeel zelf!
Naast mijn bescheiden collectie is er een groot aantal Weidse Hollandse landschappen en zeegezichten (olieverf op linnen) van Frans Buissink (Ja, inderdaad, ook bekend als medeoprichter en columnist van Grasduinen, eindredacteur van het tijdschrift van Landschap Noord-Holland en hoofdredacteur van het blad Vogelbescherming Nederland VOGELS) te bewonderen, op schelpvormen geïnspireerde sculpturen van koper met glas en hardsteen van Tom Smetsers en beelden van dieren in brons van Karel Gomes en Caroline Hörchner.

Dit alles is te zien van 6 maart t/m 13 april in Galerie De Hollandsche Maagd te Gouda
Oosthaven 28, 2801 PD Gouda
do – vr 13-17 uur, za 11-17uur

Hoewel mijn gevoelens ten aanzien van Fakebook op zijn minst nogal eh…gemengd zijn, zie ik één groot pluspunt: het biedt een prachtig blauw deurtje naar oneindig veel nieuwe mensen.
De drempel is zeer laag, dus je stapt er makkelijk overheen en voordat je het weet lig je naast je medefacebooker tussen de bosanemonen.
Niet álles was vroegâh beter.

Zoals Andrea wel nieuwsgierig was naar de persoon achter die blogs, was ik wel benieuwd naar de persoon achter die sprankelende, frisse en boeiende foto’s en zo kon het gebeuren dat we via het poortje in de Digitale Wereld elkaar in de Echte Wereld troffen.
Met bloemetjes als perfect excuus om eens goed bij te kletsen.

Helaas leken juist die dag de weergoden ons zeer ongunstig gezind.
Het zou een zeer sombere dag gaan worden, zonder zon, maar mét onweer, wind, regen en zelfs natte sneeuw!
Gewapend met regenpakken en paraplu’s, trokken we het bos in, klaar om de heftigste buien dapper te trotseren.

Die regen en die sneeuw haakten op de valreep af.
De zon brak door en het werd een prachtige lentedag in een mooie omgeving, vol met zeer coöperatieve bloemetjes.

Op de terugweg fietste ik – weer helemaal enthousiast geworden voor macro- nog even langs de kievitsbloemen.
Ze zijn bijna ‘schiet-klaar en ik heb er zin in!
Andrea weet blijkbaar zelfs weet te inspireren als ze geen workshop geeft, dus ik kan alleen maar verzinnen hoe leuk het moet zijn als ze dat wél doet: D
Plus het bijkomend voordeel dat Andrea mooi weer weet af te dwingen, een niet geheel onbelangrijk talent! ;)
Dus mocht je nog twijfelen over een workshop: gewoon gaan! (nee, ik heb geen aandelen in Andrea Gulickx Photography :P)

Na afloop kwamen we elkaar weer even tegen in de virtuele wereld aan de andere kant van dat deurtje en beiden kwamen we tot de conclusie dat het beeld dat we van elkaar hadden best wel heel behoorlijk klopte.
Bijzonder toch hoeveel foto’s en dat handjevol begeleidende tekstjes dus eigenlijk vertellen over de persoon erachter, niet?

En fotograferen…..daar zijn we door al dat geklets nauwelijks aan toegekomen, maar ach, gelukkig hebben we de leuke herinnering nog!

Andrea Gluickx @ Work

In het Engels kent men de zogenaamde ‘Duck Test’:
‘If it walks like a duck and talks like a duck, then it probably is a duck.’
Waarmee zoveel gezegd wordt als: Als het loopt als een eend en praat als een eend, dan ís het waarschijnlijk een eend.
Waterdichte logica, toch?

Deze lijn doortrekkend, zou je kunnen redeneren, dat, als het er uitziet als een gans en klinkt als een gans, het dus hoogstwaarschijnlijk een gans is….niet?
En dit is waar de test faalt.
De nijlgans loopt en praat als een gans en en héét zelfs gans…
Maar de nijlgans is geen gans, maar eend eend in ganzenkleren.

Deze nepgans broedt van oorsprong langs de Nijl en zwom daar tussen de nijlpaarden.
Sinds 1967 broedt hij ook in Nederland en doet dit zeer succesvol.

Nijlganzen hebben hun eigen manier van integreren, even simpel als doeltreffend:
Alles wat NIET nijlgans is moet wég.
Dat geldt trouwens ook voor alles dat WEL nijlgans is. (met een slag om de arm voor directe familie)
Sloten en vijvers worden met veel machtsvertoon meerkoet-,eend-,gans- en fuutvrij gemaakt, tot het eens zo vrolijk gevulde watertje ontdaan is van alles met een snavel.
(Dit gaat met zulk buitensporig veel geweld gepaard, dat je je afvraagt hoe die nijlpaarden standhielden, maar dit terzijde.)
Mochten er onverhoopt nog wat  kleintjes van andere eendachtigen rondzwemmen, dan is de nijlgans zeker niet te beroerd om deze even naar de bodem te helpen.

Min of meer zelfde regel gaat op voor nesten van collega-gevederden.
De nijlgans kiepert zonder pardon kraaien, ooievaars, buizerds en zelfs haviken uit hun nest, om er vervolgens zelf gebruik van te maken.

Zo maak je natuurlijk geen vrienden!
Roep ‘nijlgans’ tegen een vogelaar en je snapt wat ik bedoel.
Velen zien deze eend graag gaan een enkele reis richting Nijl maken.

Maar….nijlganzen zouden nijlganzen niet zijn, als ze er niet iets op hadden gevonden om dit vijandig tij te keren….
En dus zetten ze een  uiterst effectief en genadeloos efficiënt wapen in.
Het Babygansje.
Een onweerstaanbaar charmeoffensief, bestaande uit een bolletje van het allerzachtste materiaal met dottige kraaloogjes op twee minipootjes, welke garant staan voor een aandoenlijk knullig loopje.
Zet dit legertje fluffies in en zelfde de meest fanatieke vogelaar doet ‘aaaaawwwww‘
Stoere hangjongeren bieden spontaan hun broodjes frikandel aan en zwervers tellen bezorgd of het er er nog wel net zoveel zijn als gisteren. (Ik verzin dit niet!)
Stoere zakenmannen trappen op de rem om ze met hun  Android te vereeuwigen en zelfs een politieagent stapt even van zijn fiets, want tegen zoveel koeziekoezie is niets en niemand opgewassen!

En zo kon het gebeuren dat in 1999 het aantal broedvogels +/- 5000 paar bedroeg en slechts 10 jaar later (in 1999) +/- 13.000 paar.(!)
System works!

Misschien moeten we onder het mom van - if you can’t beat them, join them- maar een goed voorbeeld aan de Oude Egyptenaren nemen.
Zij vereerden de nijlgans en beeldden haar regelmatig af in hun kunst…
Ik zeg: goed plan!

Nijlgansje, een Charmeoffensief op pootjes

Papa gans, een eend in ganzenkleren

Nijlgansje met minipalmboom, fantaserend over nijlpaarden aan de Nijl…

Dual Powerrrr

Het babybeestje en het bloemetje: de belichaming van onschuld, maar…schijn bedriegt!

Zwemmen gansje in haar persoonlijke privé sloot

Nijlgansje & Het Licht

Romantisch nijlgansje ;)

Zen Gansje, alvast dromend over alleenheerschappij

Hoeveel kleine nijlgansjes passen er onder één moedergans?

“In a family portrait, we look pretty happy..”

Alweer 4(!) jaar geleden richtte ik dit podium op voor Arme en Verwaarloosde Foto’s die Gedoemd waren Roemloos ten onder te gaan in een Zee van Vergeten Beelden.
Sindsdien zijn hier vele honderden foto’s opgevangen, omringd door een veelvoud aan liefdevolle lettertjes.
En vandaag…… is het FEEST, want mijn blog is jarig en viert haar 100e blog!
Natuurlijk heb ik er aan gedacht dit speciale moment te vieren met Het verhaal der Verhalen, of eeeeindelijk eens dat langverwachte blogje over schattige vossenwelpjes, maar onder het mom van less is more maakte ik -geheel a la de Trend van het Moment (waarin schaamteloos en ongevraagd foto’s gebruikt worden)-  een top 17 van mijn meest gewaardeerde blogjes van de afgelopen jaren.

1. Levitating Lambs
   In plaats gewoon lekker lammig wat te grazen, zoals je van een schaap-to-be zou verwachten, stuiterden de kleintjes als volleerde Jochem Meijertjes in het rond.
   
2. Roerdompselen
   Zodra hij zich op glad ijs begeeft en met dat rare dinosaurusloopje probeert over te steken kan hij makkelijk opteren voor de eerste prijs bij het Ministry of Silly Walks.
   
3. Dancing ‘n Dipping (Waterspreeuw in de AWD)
   Nooit eerder zag ik zoveel Friezen, Brabanders en Twentenaren door de duinen struinen als in die eerste week.
   Uren in de file werden met liefde doorstaan om erbij te kunnen zijn op Zwartbuikzaterdag.
   
4. If it Walks like a Goose and Talks like a Goose….
   Nijlganzen hebben hun eigen manier van integreren, even simpel als doeltreffend:
   Alles wat NIET nijlgans is moet wég.
   
5. Don’t Bite the Plant that Eats you
   Zonnedauw, een duister plantje met gemene plakkerige tentakels, verpakt in het misleidende uiterlijk van liefelijk glinsterende dauwdruppeltjes in de ochtendzon
   
6. Herfstspinselen
   Die druilerigzoete geur van zompig mos,de vies-maar-toch-lekkere geur van natte, rottende bladeren, de bijna proefbare geur van lekkende, kwijlerige paddenstoelen…
   Over herfst moet je niet praten. Herfst moet je doen.
   
7. Blue Mission
   Binnen vijf minuten had hij ons op de knieën, binnen tien minuten gingen de eerste kledingstukken uit en in minder dan een kwartier was het de kikker gelukt drie vrouwen op kikkerniveau te krijgen.
   
8. Instant Winter
   ..een berijpte velduil …
   ….kruiend ijs…
   …een sprookjesachtig winterbos…
   ..die mooie bling bling ijskristallen…
   …een roerdomp die het begrip camouflage niet helemaal doorheeft…
   ….of toch ingesneeuwde vossen….?
   
9. Vogelen voor Dummies
   “Te zien aan het ontbreken van de geelwitte ‘haken’ op de handpennen, lijkt dit een juveniele vogel te zijn.
   En de staart met brede eindband lijkt die van een mannelijke vogel…
   Waarschijnlijk dus een eerstejaars man”
   WTF?!  Zei IK dat?!
   
10. I’m Too Sexy for this Blog
    Maar meneer eend lustte er wel pap van, wát een ijdele kerel was dat!
    Telkens als ik mn lens een andere kant op richtte, in de hoop nu toch echt een mooi bloemenbeeld te maken, stond HIJ daar weer, met zn overdreven opgepoetste kop
11. Burlen, Bronsten en Boze Herten
    Daartussen liggend en klikkend was ik me terdege bewust van het bronstige mannen gebeuren om me heen, maar het gaat zó snel, zó wild…je hebt gewoonweg de tijd niet om al die actie goed in je op te nemen
12. ®oes’ El Cheapo Regenhoes
    Aangezien zelfs mijn kat meer ruimtelijk inzicht heeft dan ik, verwachtte ik er niet veel van, maar zette toch dapper de schaar in m’n nieuwe regenjas….
    Knipperderknip: guess what: het werkt!!!
    
13. Yay….een 5D!!!
    Niet echt mijn type. Dacht ik.
    Niet heel vlot. Ook al niet stoer.
    Beetje zo´n binnenshuis-tutje…dacht ik.
    Tot ik ´m wat beter leerde kennen……
    Het vóelt goed…en that’s what counts!
14. Cat on a Wet Tin Roof
    Zo’n bandje gaat heel vaak los.
    En dan is ze van mij….
    *it’s mine…my preciousssss*
    
    
15. Bedauwde webjes en het IKEA-complot.
    En terwijl de weermannen genieten van hun Zweedse balletjes met jam zie ik de zon weer irritant mooi opkomen….op de webcam..:(
    
16. Natte Bambi: Damhertje in het kanaal…
    Een eenzame telelens op statief staarde doelloos over een kanaaltje.
    En een onbemande lens roept toch vragen op…
    
17. Dipping
    Maar nu zie ik gebeuren waar ik al die tijd een beetje bang voor was.
    Als in slow motion glijdt hij van de rand af, het water in.
    
18. 18. Chasing Fritillaries
    En voor mijn trouwste lezers, die nu teleurgesteld het feest dreigen te verlaten omdat ze al mijn blogjes al van A tot Z uit hun hoofd kennen: Deze is voor jullie, vers van de pers, nooit eerder gepubliceerd….;)
    Bedankt voor alle lieve, leuke, ontroerende en motiverende reacties de afgelopen 100x, zeer gewaardeerd!

5.32…….Bleep bleep bléééép!
Midden in de nacht (gevoelstijd) word ik wreed wakker gebliept door een  push bericht op mijn telefoon.
Bijna druk ik het berichtje ongezien weg, maar nieuwsgierigheid wint het van de slaap.
Gelukkig maar, want binnen redelijke afstand van mijn huis blijkt zojuist een hele groep kievitsbloemen waargenomen!
En dan is het zaak om er zo snel mogelijk op af te gaan, want voor je ‘t weet zijn ze weg.

Ik spring uit m’n warme bed en ruim voor zonsopkomst wurm ik me in mijn kievitsbloemcamopak: de roze met blokjespatroon.
Want deze ochtend ga ik op kievitsbloemjacht en het laatste dat ik wil is ze laten schrikken voordat ik ze goed en wel op de foto heb.
Ik bezit uiteraard ook de witgeblokte, zoals een beetje natuurfotograaf betaamt, maar ten eerste is de witte kievitsbloem bij lange na niet zo schuw als zijn roze soortgenoot en ten tweede is het dan toch een beetje alsof je in je pyjama op pad gaat.
En ik ga vér voor mijn foto’s, maar….er zijn grenzen.
Dus roze it is.
Uiteraard met bijpassende laarsjes, want in de regel is de habitat van een Kievitsbloem nogal zompig.
Daarbij weet je nooit hoe ze zullen reageren, dus wat extra voetbescherming kan geen kwaad.

Als ik aankom stuit ik onmiddellijk ik een bijna angstaanjagende hoeveelheid bloemen.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat er honderden kievitsbloemen samengedromd staan op een nog geen 100 vierkante meter en geloof me: dat maakt indruk!
Gelukkig staat er een hek omheen, waarschijnlijk om te voorkomen dat ze er vandoor gaan. (Slim!)

Ik haal even diep adem en stap dapper over het hek.
Al bij de eerste geruisloze stap ik voel de sfeer veranderen.
Ik ben duidelijk in hun territorium, dus nu is het zaak héél, héél voorzichtig te werk te gaan.
Kievitsbloemen ogen weliswaar vrij stabiel, maar er gaan verhalen dat ze zéér onvoorspelbaar kunnen reageren.
Ik ben dus erg blij met mijn pak en de wetenschap dat ze me absoluut niet kunnen zien.

De truc met deze grillige bloemsoort is ze úiterst voorzichtig te benaderen
Nóóit rechtstreeks oogcontact maken- hetgeen als uitdagend kan worden opgevat- en vooral laag bij de grond blijven.
En uiteraard rekening houden met de comfortzone van de bloem, maar dat merk je snel genoeg (…)

Een slimmigheidje: Simuleer een kruipende camera.
Hoewel camera’s van nature niet in hun habitat thuishoren, schijnen ze hier toch geen bedreiging in te zien.
Hoe anders is dat met de mens, die ze plukt, afknipt of zelfs gedachteloos vertrapt…
Dus zijn ze op hun hoede voor onze soort en geef ze eens ongelijk!

Verder is het nuttig om te weten dat kievitsbloemen vrijwel altijd in groepen opereren en daarbij zijn ze zeer solidair: kom je aan één, dan kom je aan allen!
Ze hanteren het principe ‘Safety by Numbers’
In de regel staan ze ook nog eens erg dicht bij elkaar, zodat het heel lastig is er één te isoleren.

‘s Ochtends -met name als t vochtig is-  zijn ze wel aanzienlijk trager.
Deels omdat al die dauwdruppels best zwaar zijn voor zo’n fragiel bloemetje.
Deels omdat ze dan nog niet zijn opgewarmd, wat uiteraard ook enorm scheelt.

Tijdens het fotograferen merk ik trouwens al snel hoe goed mijn kievietsbloemcamopak werkt: de kievitsbloemen lijken niet in het minst nerveus en meer dan wat subtiele bewegingen van de stengel heb ik niet kunnen waarnemen.
System works!
Eigenlijk staan ze er wel heel kalmpjes en vredig bij en als je niet beter zou weten zou je er nooit iets achter zoeken…

En dan….als je dan eindelijk  succesvol geïnfiltreerd bent in het kievitsbloemenkamp zonder betrapt te worden…dan weet je waarvoor je al die moeite hebt gedaan.
Je wordt verwelkomd in een magische, bijna sprookjesachtige wereld, vol glitters,druppels, cirkels en zachte kleurtjes en heel, héél eventjes voel waan je je bijna een kievitsbloem tussen de kievitsbloemen…..hoe mooi is dat?!

Een aantal jaren geleden was ik weer eens door de duinen aan ‘t struinen, op zoek naar vossenwelpen.
Het was bloedverziekend heet, mijn tas werd met de minuut zwaarder en de welpen schitterden alwéér in afwezigheid.
Ik had braaf uren doodstil uit de wind gezeten, naar ingangen van burchten zitten staren en systematisch elk stukje duin uitgekamd zonder enig resultaat.
Wat deed ik toch verkeerd?
Hard werken moet toch uiteindelijk zijn vruchten afwerpen?

Wrong. Niet in Welpenland.

Moegestreden smeet ik ergens op een duintop mijn tas in het zand, toen de Witte Indiaan ineens uit het niets opdook en me vriendelijk vroeg hoe het ging….

Ik: “Pffft, ik ben ZO kláár met die welpen!
Ik probeer zo hard, maar het lúkt gewoon niet!
En als ik ze al vind, dan verhuizen ze weer…
WI: “Weet je wat jouw probleem is? Je wílt te graag!”
Ik: “Tsja….ik vind ze zo leuk, daar kan ik weinig aan doen, toch?
WI: “En toch…moet je het gewoon loslaten”
Ik: “Makkelijker gezegd dan gedaan, maar je hebt een punt, Witte Indiaan.
Ik heb al zoveel energie verspild aan dit project. Genoeg is genoeg. Ik kap er mee, ik laat het NU los! Rotvossen ;)!
“Goed”. Zei de Witte Indiaan
“En je zult zien…dat op het moment dat je loslaat…je precies vindt wat je zocht…“
Ik: “Yeah Right, in a Perfect World! ”

Uit het niets duikt de Witte Indiaan op: “Je moet het gewoon loslaten…”

En -ik lieg niet- precies op dat moment rent er een moervos voorbij.
Iets in de manier waarop ze liep, triggerde mijn laatste beetje energie.
Ik sprong op en sloop achter haar aan.
“Momentje, Witte Indiaan, ik zet je even op pauze, ik moet nog één laatste vosdingetje doen”
Dus voorzichtig volgde ik de vos en ik vergat bijna te ademen toen ze me rechtstreeks naar haar allerschattigste babywelpjes leidde…..een moment dat ik nóóit zal vergeten!

Na enkele minuten besloot ik ze met rust te laten en terug op het duin stond daar de Witte Indiaan, grijnzend als een malle: “Ik zei toch, gewoon lóslaten…?“

Hoewel ik soms wat twijfels heb bij de theorieen van de Witte Indiaan, zat er zéker een kern van waarheid in zijn verhaal.
Er schijnt een soort wetmatigheid in welpenland te heersen dat hoe harder je zoekt, hoe minder je vindt.
Geen idee of ze gewoon rúiken dat je te eager bent of dat ze simpelweg dol zijn op een spelletje Hard To Get.

Vorig jaar experimenteerde ik al met dit gegeven.
Dat klinkt makkelijker dan het is, maar het is me gelukt.
Prompt liep ik tegen wat allerschattigste welpjes aan.
Maar helaas, ik had al een bewoonde burcht gevonden,
Ze kwamen bijna achter me aan huppelen, maar dapper hield ik  voet bij stuk.
Dááág welpjes.

Sorry, welp, druk druk druk…!

En ook dit jaar heb ik deze kennis maar weer in praktijk gebracht.
Welpen, leuk hoor, maar er schijnt meer te zijn in het leven.
En guess what…van alle kanten kwamen de berichten over welpen:

….maar liefst drie bewoonde burchten….
“Sorry nu even niet“
…ze zijn totaal niet schuw…
“Druk druk druk “
…het zijn er wel 11!
“Goh, da’s wel veel zeg”
…ze spelen voortdurend met elkaar…
“Mmmm…..“
…en ze zitten bij jou in de buurt, dus geen Geelblauwe Monster stress….!
“Okaaaayokaay….nog één keer dan om t af te leren…!”

Dus ik ben gegaan.
Het was zeker niet de mooiste locatie denkbaar, maar wel by far de makkelijkste óóit.
Er valt zeker iets te zeggen voor niet wekenlang zoeken, niet door duindoorns kruipen, geen honderden teken van je afpeuteren, geen uren doodstil wachten en niet zitten te zweten onder een camouflagenetje.
Gewoon rustig wachten tot de welpen hun show komen opvoeren en ondertussen vrolijk een beetje bijkletsen met collegafotografen, hoe simpel kan het zijn?

En wat de welpen van volgend jaar betreft: ik heb ze nu alvast losgelaten.
Welpen…welke welpen?

Partners in Crime

Héél af en toe is het publiek interessant genoeg om een blik op te werpen

Genoeg speelmateriaal voorradig, zoals vlindertjes…

Met tien broertjes en zusjes is er altijd wel één om mee te spelen

Hóóg vosje, kijk omhóóg…

Fox on the Rocks

Welpjes oefenen alvast met het bepalen van de hierarchie

Fox on the Rocks II

“Who da man?!” (Vossenwelp met eend)

Vossenwelp in een decor dat ik zelf niet beter gebouwd zou kunnen hebben ;)

Een tijdje terug vond één van mijn fotomaatjes (Tnx, Mark!) een roze sprinkhaan en stuurde mij een foto.
Toegegeven: op deze bijzondere vondst was ik best een tíkje jaloers.
Het is tenslotte zo’n beetje the closest thing to een roze olifantje, hoe bijzonder is dat!

Tegelijkertijd wist ik: dit is ZO’N zeldzaam verschijnsel, dat ernaar zoeken zinloos is.
De kans op de loterij winnen is groter.
En dus besloten we tóch even een korte Roze-Sprinkhaan-Missie te doen.
Honderden groenbruine broertjes sprongen om mijn voeten en al lopend realiseerde ik me weer hoe kansloos deze missie was…one in a million…
Tot…ik ineens…..iets rozigs zag!
Hoogstens één cm groot, maar het was er één.
Ik had óók een ROZE SPRINKHAAN gevonden!

Een Roze Sprinkhaan: the closest thing to een roze olifantje

Echt coöperatief was hij niet en ondanks zijn opvallende kleur was hij binnen no time weer ontsnapt, maar wat was dat gaaf!

Heel veel is er niet bekend over roze sprinkhanen, behalve dat deze kleurafwijking  waarschijnlijk ontstaat door enerzijds de afwezigheid van zwart pigment (eumelanin) en anderzijds een extreme productie van het rode pigment (phaeomelanin).

Dit verschijnsel heet erytrisme en wordt gedefinieerd als een ongebruikelijke roodachtige  verkleuring van vacht, haar, huid, veren of eierschalen
Vermoed wordt dat ook de combinatie rood haar en sproeten bij mensen een vorm van erytrisme is.
Bij albinisme ontbreekt er het pigment melanine waardoor de huid gedeeltelijk of geheel wit is en de ogen rood.
Bij leucisme zijn alle pigmenten verminderd.
Dieren met deze afwijking hebben een witte vacht, huid, veren of schubben, maar een normale oogkleur.
Melanisme is het tegenovergestelde van albinisme, waarbij een individu binnen een groep zwart is.

Erytrisme : een ongebruikelijke roodachtige verkleuring van vacht, haar, huid, veren of eierschalen

Er zijn theorieën die beweren dat het gen voor de roze kleur bij sprinkhanen dominant zou zijn, maar dat dieren simpelweg het stadium van volwassenheid niet bereiken door de kwetsbaarheid die de kleur met zich meebrengt.
In een overwegend groene omgeving is roze zijn uiteraard geen voordeel.
Ze vallen te veel op voor vijanden, waardoor dieren met deze kleur zeldzaam blijven.

It’s Not Easy Being Pink

Een andere theorie gaat er vanuit dat het roze gen juist recessief is.
Er zijn dus twee ouders nodig met een latent roze gen om één roze babysprinkhaan te maken, hetgeen deze variant zeldzamer maakt.

Het is natuurlijk denkbaar dat de kleur roze wél een voordeel op zou leveren, bijvoorbeeld in een omgeving waar veel roze bloemen, of planten met roodachtige stengels voorkomen.
In dat geval zou de roze sprinkhaan een voordeel hebben ten opzichte van zijn groene broertjes en theoretisch gezien zou er zo een geheel roze populatie kunnen ontstaan.
Iets dergelijks gebeurde rond 1960 in Engeland: Een normaliter witgekleurd motje (peper-en-zoutvlinder (Biston betularia)) bleek in sommige steden enkel als zwarte variant voor te komen.
In gebieden waar steenkolen werden verwerkt waren de bomen door de zwarte roetgassen zwart gekleurd, waardoor de zwarte variant een enorm voordeel had t.o.v. de witte versie.
Zo kon het gebeuren dat een hele populatie zwart (melanistisch) werd.

Wat zou het leuk zijn als iets dergelijks gebeurde met deze sprinkhaan populatie.
Massaal rondhoppende roze wezentjes.
En zo blij als je dan zou zijn met die ene zeldzame groene!

PS. Een bekend verschijnsel is dat als je iets eenmaal gevonden hebt, je het ineens overal ziet.
Waarschijnlijk omdat je je er meer van bewust bent en er oog voor hebt gekregen.
En nu ik er op ben gaan letten blijkt mijn omgeving véél rozeachtiger dan ik ooit vermoed had!

Roze Konijn

Roze Steenuil

Roze Boomkikker

Roze Kitten

Roze Vos

Tijdens een ritje op de fiets stuitte ik op één van mijn favoriete onderwerpen: babyeendjes!
Piepende remmen en een snoekduik brachten me binnen een seconde op eendjesoogjeshoogte.
Dit soort momenten moet je snel waarnemen, aangezien babyeendjes een drukke agenda hebben en vertrokken zijn voordat je er erg in hebt.

En inderdaad…..niet lang na mijn aankomst besloten ze helaas verder te zwemmen.
Juist toen ik weer op mijn fiets wilde stappen zag ik dat de plaats van de vertrekkende eendjes onmiddellijk werd opgevuld door nieuw vers eendenspul.
Met hernieuwd enthousiasme liet ik me weer in de brandnetels zakken.

En zo ging het steeds: telkens als het eendenfeestje voorbij leek te zijn werd er weer nieuw donzig kuikenmateriaal aangeleverd.
Het leek wel een soort omgekeerde Bermuda Driehoek: Niet de plek waar alles in het grote niets verdwijnt, maar De Plaats Waar Baby Eendjes Ontstaan.

Tijdens deze shoot was ik me vagelijk bewust van een vrij nadrukkelijk aanwezig geronk.
Waarschijnlijk één of ander groot gemotoriseerd landbouwapparaat, in één van de weilanden verderop.
In ieder geval niet iets dat mijn aandacht van deze schattige eendenkuikens kon afhouden.
Tot ik even op keek en zag dat dit sonore gebrom veroorzaakt werd door een metershoge en evenzo brede wolk van duizenden mugjes, die als een enorme suikerspin boven me uit torende.

Aháááá: Dáárom waren hier de Eendjes Aller Sloten verenigd!
Een waar Eendjes-Utopia met een onuitputtelijke bron van minisnackjes!
En tevens een waar Fotografen-Utopia met een onuitputtelijke bron van babyeendjes!

Niet dat ik het cadeau kreeg: Als volleerde Jezusjes rennen ze over het water om de insectjes uit de lucht te happen en probeer dát maar eens bij te houden.
Babyeendjes acceleren van 0 naar 100 km/u  in 0.01 seconde en maken zonder enige aankondiging een bocht van 180 graden, hetgeen zelfs voor mijn redelijk geavanceerde AF iets te hoog gegrepen is.

Maar: leuk was het zeker en Ik heb in ieder geval mijn best gedaan deze ADHD cute overload te vereeuwigen….

Babyeendjes maken zonder enige aankondiging een bocht van 180 graden, hetgeen zelfs voor mijn redelijk geavanceerde AF iets te hoog gegrepen is.

Klein eendje jaagt op een mugje

Een waar Eendjes-Utopia met een onuitputtelijke bron van minisnackjes!

Babyeendjes accelereren van 0 naar 100 km/u in 0.01 seconde

Jonge eendjes rennen als volleerde Jezusjes over het water om de insectjes uit de lucht te happen

Een waar Fotografen-Utopia met een onuitputtelijke bron van babyeendjes

Fast Food

Voor sommige fotoprojectjes doe ik vooraf gedegen research.
Ik smul van grafiekjes en statistiekjes en ben gek op parate feitjes en hapklare weetjes.
Immers: meten is weten en kennis is macht.

Waar ik vroeger mijn omgeving gek maakte met mijn eeuwige “Wat, waarom, wanneer, waar en met wie dan”, vraag ik het nu aan mijn geduldige, alwetende orakel Google, dat zonder uitzondering wél een antwoord op al mijn vragen heeft.
En mócht Google eens een keer een offday hebben, dan is er altijd nog trouwe Vriend Wiki.
De kaartenbak is dood, leve het www!

Toen ik dus op een dag in de duinen geheel onverwacht op een wit konijntje stuitte, wilde ik alle ins en outs weten van dit toch wat uitzonderlijk gekleurd diertje.

“Waarom is een konijn wit, in een land waar het zelden sneeuwt?”
“Eten witte konijnen rettich in plaats van wortels”?
“Is het een resultaat van een losbandig moederkonijn en een avontuurtje met een buitenduinse vader…?”
“..of een soort freak of nature, vergelijkbaar met – pak ‘m beet-  een Roze Sprinkhaan?”

Zo weinig feitelijke informatie als ik tegenkom, zo strúikel ik bijna over de metaforen, legendes en symbolische verklaringen.
Al lezend raak ik langzaam maar zeker steeds verder van de zo vertrouwde wereld der feiten verwijderd en word ik meegezogen in een stroom van informatie over droomduidingen, symbolieken en totemdieren.
Voordat ik er erg in heb, bevind ik me diep in de ontastbare wereld der spiritualiteit, mythes, fabels en religiën.
Voer “White Rabbit” in in je zoekmachine en de lijst met resultaten is schier eindeloos.

Had ik nog even de illusie dat een wit konijn simpelweg een wit konijn is, al snel blijkt hoe verschrikkelijk ver ik er naast zit:

Het witte konijn is een metafoor voor de Waarheid.
De  jacht op haar is de jacht op de Waarheid, die nooit gevonden kan worden.
Want net als je haar denkt te hebben, verdwijnt ze in een lang, eindeloos konijnenhol en ben je haar kwijt.

Dat klinkt als een goede uitdaging.
Hoe diep dat hol ook mag zijn, ik zal haar vinden en niet rusten voordat ik haar gevangen heb!

Het witte konijn is een teken van de mogelijkheid tot spirituele verlichting en een ontmoeting met het Goddelijke.
Het witte konijn symboliseert een uitnodiging om uit het gewone leven te stappen en een buitengewone reis te gaan maken.

Niet geheel zeker of ik wel een gids naar een andere wereld nodig heb, besluit ik om gewapend met mijn camera deze witte gids toch maar eens een bezoekje te gaan brengen.
Ik wil wel eens zien hoe diep dat konijnenhol nu eigenlijk is!

Het blijkt oneindig veel dieper dan ik had kunnen vermoeden.
Het witte konijn is werkelijk overal.
Het was er altijd al, alleen zag je het nooit, omdat je er niet voor open stond.
Mocht je je afvragen of ik niet wat al te diep in dat hol ben weggezakt, oordeel zelf:

Scotty, captain Kirk en Mr Spock wisten het al, evenals de Muppets
In de beroemde serie Lost was het een onderwerp tussen Jack en Locke.
En in The Matrix was het zelfs een belangrijke leidraad.
Om maar te zwijgen van de aanwezigheid van het witte konijn in Super Mario 64, het werk van Hans Klok, de film Sherlock Holmes, de muziek van Marilyn Manson, de boeken van Dick Bruna en vanzelfsprekend het beroemde werk van Lewis Caroll

Terwijl ik daar lig…..met de geur van gras en paddenstoelen in mijn neus, kijkend naar een beurtelings biddend en glimlachend konijn, omgeven door dansende kleurballetjes van licht, moet ik toch wel even aan Alice denken en terwijl ik me steeds kleiner voel worden, wordt het klikken van mijn sluiter begeleid door de eerste noten van White Rabbit en besef ik dat ik haar heb gevonden…..hier en nu….

“Eén pil maakt je groter en één pil maakt je klein
En degene die moeder je geeft doet helemaal niets
Vraag het Alice als ze drie meter lang is

En als je op konijnen gaat jagen en je weet dat je zult vallen
Vertel ze dan dat een waterpijp rokende rups je heeft opgedragen
Alice te roepen, toen ze gewoon klein was

Als de mannen op het schaakbord opstaan en je vertellen waar je heen moet gaan
En je hebt net een soort paddenstoel op en je voelt je niet zo best
Vraag het dan aan Alice;
Ik denk dat zij het wel weet

Als logica en verhoudingen zachtjes ten onder zijn gegaan
En de Witte Ridder achteruit praat
En de Rode Koningin zegt: Haar hoofd eraf”
Onthoud dan wat de hazelmuis zei:
“Voed je hoofd, voed je hoofd”

Vrij naar White Rabbit – Jefferson Airplane

Biddend Wit Konijn

Wit Konijn, omgeven door dansende kleurballetjes van licht

“Is het een resultaat van een losbandig moederkonijn en een avontuurtje met een buitenduinse vader?”

Nog een biddend Wit Konijn…

Een Wit Konijn dat zelf ook niet meer helemaal lijkt te weten hoe het zit…

Scotty, captain Kirk, Mr Spock, Neo en Morpheus, The Muppets en Dick Bruna wisten het al: Dat Witte Konijn is niet zomaar een konijn…

Een glimlachend Wit Konijn, omgeven door dansende lichtballetjes

En wéér een biddend Wit Konijn

Chasing White Rabbits (photocredits: Mark Deurloo)

Reigerachtigen staan niet bekend als de meest verfijnde vogelsoort.
Zo zie ik hier met regelmaat blauwe reigers laag over de weg fladderzwalken, een spoor van bijna omvallende fietsers achterlatend, omdat ze letterlijk wat te zwaar getafeld hebben.
Of erger: ze vangen een vis, zo groot dat ie – oeps detail- niet door hun keel kan.

Goed, sommige dieren zijn nu eenmaal meer beauty dan brains, maar ook deze vlieger gaat voor reigerachtigen niet op.
Gezegend met een raar Juul Deelderlokje, of gewoon een chronische bad hairday en die absurd grote muppetvoeten, zullen ze geen beauty contest winnen.

Dit gezegd hebbende, wil ik graag even delen dat ik gek ben op reigersoorten.
Want behalve lomp zijn ze ook sierlijk zijn als een ballerina.
En zo onhandig als ze soms  lijken…..zo behendig zijn ze in het vissen.
Zonder moeite halen ze mijn vijver leeg en er zijn zelfs reigersoorten die met aas vissen!
Hoe stoer is dat?!

Met plezier kijk ik naar de grijze mannetjes die met eindeloos geduld onze slootkanten versieren.
En de roerdomp die zijn camouflageskills toepastte in een volledig besneeuwd landschap was onvergetelijk.
Dus toen het kleine reigerneefje gesignaleerd werd, was ik toch wel benieuwd of deze net zo fascinerend zou zijn als zijn familieleden.
En dat was hij!

De tientallen fotografen op luttele meters afstand en camera’s ratelend als machinegeweren leken hem niet in het minst te storen.
Langslopende honden, brommers en werkzaamheden….deze rugzakkwak lijkt het allemaal volledig te ontgaan.
En net toen ik me afvroeg of deze kwak mogelijk niet alleen dom, maar tevens blind, doof én autistisch was , prikte hij met zijn snavel door het volledig bekroosde water: béét!
Hoe flikt ‘ie dat?!

In het hele water is geen kroosloos stukje te bekennen en het moet onmogelijk zijn die vissen te zien.
Van roerdompen wordt vermoed dat ze met hun snavel de brekingsindex van het water bepalen en zo vis vangen.
Mogelijk heeft de kwak ultragevoelige tenen, waarmee hij de exacte locatie van de vis kan bepalen….?

Reigerachtigen zijn nog steeds omringd door raadselen en dat maakt ze alleen nog maar fascinerender.

Zo zou een kwak volgens de boekjes ‘s nachts jagen en ook Wiki beweert: “Deze solitaire jagende nachtvogel heeft een uitstekend gezichtsvermogen en jaagt voornamelijk in het donker.“

Wat maakte dan dat die Overveense kwak de hele dag actief was?
Gelukkig leek hij net op tijd te beseffen waar zijn engelse naam Night Heron eigenlijk voor stond.
De kwak werd overdag alleen nog slapend in een boom aangetroffen, zoals een nachtreiger betaamt.
Eindelijk eens een dier dat zich braaf aan Wiki houdt!

Met hun rare loopje passen ze -evenals neef roerdomp- zo in het Ministry of Silly Walks

Er zijn zelfs reigersoorten die met aas vissen! Hoe stoer is dat?!

Kwak fatsoeneert zijn verenkleed

Kwak met kwak kroos op zijn kop

Kwak in de aanval

Natural born killer…

Kwak met een helder moment

Kwakende Kwak

Kwak met een bad hairday

Kwak met vis & groente

Kwak portret

Natural Born Killer

Een kwak zal niet snel een beautycontest winnen

Ik heb een klein broertje, dat veel jonger is dan ik, zo’n nakomertje.
Inmiddels is dat kleine broertje volwassen en 1,5x zo groot en zwaar als ik, maar je weet hoe dat werkt met kleine broertjes…

Ooit, toen mijn kleine broertje nog echt een klein broertje was, vroeg hij me de oren van m’n hoofd.
Hij zal een jaar of 4 geweest zijn toen hij vroeg: “Roes, snap jij dat nou…hoe ze ‘t dóen..?!”
“Eh, hoe wie wat doen…?”
“Nou, hoe spint een spin een draad van de ene naar de andere boom…?“
Helaas was dit een vraag waar ik geen antwoord op wist en vriend Google was op dat moment nog niet geboren, dus moest ik het antwoord schuldig blijven.

Een klein jaar later, toen mijn broertje nog steeds een klein broertje was, liepen we samen in het donker, na het tandenpoetsen, terug over de camping.
Naast het pad stond een wit tentje en doordat er licht in de tent brandde, vormden de silhouetten van twee liefhebbende geliefden een sprekend schimmenspel.
Ik was me juist aan het afvragen hoe ik dit aan mijn toch nog wel heel kleine broertje zou gaan uitleggen, toen hij zelf het gesprek opende met: “Roes……ik weet precies hoe ze het doen…!”
“Ow, eh, ja, is dat zo….?”
“Ja! Ze spugen gewoon een balletje met een draad eraan van de ene naar de andere boom en zo bouwen ze hun web!”
“…”

Héél, heel soms -met name bij het fotograferen van spinnen- komt die vraag ineens weer boven.
Mijn broer is inmiddels groot en Google nog véél groter.
Zijn interesse voor spinnen is wat weggeëbd, maar bij Google kan ik altijd terecht, dus stel ik hem dezelfde vraag als mijn broertje toen aan mij.
“Hoe overbrugt zo’n spinnetje de meters afstand tussen twee bomen?
Zou hij echt spúgen?
Of als een soort spiderman van boom naar boom springen?
Google…?”

Even lijkt Google me niet te begrijpen.

Did you mean: How spiders make a living?
Spinnen maken zijden draden die naar gewicht vijf keer sterker zijn dan staal en drie keer taaier dan Kevlar en ook nog eens elastisch.
Aangezien wij er in onze oneindige wijsheid nog niet in geslaagd zijn iets dergelijks te reproduceren, zal dat rag wel kapitalen waard zijn en zijn spinnen dus rijk, lijkt me.

Did you mean: How spiders make baby’s?
Eh, nee, maar…waarschijnlijk in felverlichte tentjes op een camping?

Did you mean: How spiders see the world?
Het hangt er maar helemaal vanaf of het op cafeïne is, of LSD, of nuchter.

Did you mean: How does a spider spin a web between two trees?
Ja, die bedoelde ik!!
Vertél, vertél, Google….!

Een spin bezit vele honderden zogenaamde spindoppen, welke spinrag uitscheiden.
Door middel van spintepels worden hier stevige draden van gemaakt.
Enerzijds een dikke, niet kleverige draad, waar op gelopen kan worden, anderzijds een dunnere, plakkerige draad, waaraan prooien blijven kleven.

Er zijn spinnen die het spinsel, of zelfs het hele web op hun prooi af schieten.
En de zogenaamde lijmspuiters (familie Scytodidae) maken het helemaal bont; Deze spinnensoort spuit een kleverige dubbele draad op hun prooi , waarmee ze hem onmiddellijk fixeren.

Jaja, spuitende spinnen lijken op spugende spinnen, Google, maar dan anders.
Hoe zit dat nou met die draad van boom tot boom…?

Spinnen komen op de vreemdste plaatsen voor, doordat ze in staat zijn te zweven.
Hangmatspinnen gebruiken spinrag zelfs als vlieger, om zo kilometers hoog door de lucht te kunnen zweven.

Maar niet alle spinnen kunnen vliegen, toch, Google….?
Een mooi verhaal, maar géén antwoord op mijn vraag.

Spinnen zijn in staat om vloeibare zijde om te toveren tot stevige draden.
De spin kan m.b.v. zijn spintepels de draad door de wind laten meevoeren.
Spinrag is vederlicht en kan door het kleinste zuchtje wind worden meegevoerd.
Zelfs de geringste warmtestroom is al voldoende om het van boom naar boom te verplaatsen, alwaar het verstrikt raakt in kleine uitstulpingen, of blijft ‘kleven’ door statische elektriciteit.

Zodra de eerste lijn gelegd is, kan de spin al koorddansend naar de tweede boom en zo verder bouwen aan zijn web, zoals te zien is in deze animatie.

Wederom dank, Google!
Spugen doen ze dus niet, wel slikken: soms eten ze hun oude web op en recyclen dit in een shiny & new blinkend web!

Zoveel vernuft in zo’n klein beestje, daar moet toch zelfs de grootste arachnofoob enthousiast van worden?

Hoe spint een spin een draad van de ene naar de andere boom…?

Spinrag is naar gewicht vijf keer sterker dan staal en drie keer taaier dan Kevlar   Spinnen komen op de vreemdste plaatsen voor, doordat ze in staat zijn te zweven
 
Een spin bezit vele honderden zogenaamde spindoppen, welke spinrag uitscheiden


Zodra de eerste lijn gelegd is, kan de spin al koorddansend naar de tweede boom en zo verder bouwen aan zijn web

Goed opgelet afgelopen weekend?
Toevallig iets wits voorbij zien flitsen?
Wellicht iets kouds langs je wang voelen glijden?
Een lichte tinteling in de tenen gevoeld?
Juist…DAT WAS ‘M!:
DE WINTER VAN 2014!

Niets gezien?
Dan knipperde je waarschijnlijk nét met je ogen.
Of je woont te noordelijk, dat kan ook.
Zoals gewoonlijk was er te weinig sneeuw besteld om heel Nederland te bedekken en het zuiden wil ook wel eens wat.

Maar hij wás er!
Water in vlokvorm kwam als professionele sneeuw uit de lucht vallen en als je er doorheen fietste voelde het bést wel echt als winter, kou & glibber inbegrepen.
Er vormde zich weliswaar een natte zomplaag, in plaats van zo’n fijn knisperend dekje, maar soit: t was al meer winter dan we de afgelopen 22 maanden beleefd hadden en met ons Nieuw & Verbeterd Klimaat mogen we daar al heel blij mee zijn.

Het KNMI zorgde met een heus weeralarm voor de nodige extra spanning en de uitdrukkelijke waarschuwing aan automobilisten completeerde dat lekkere Hollandse wintergevoel. (Unox eat your heart out!)

Gealarmeerd door de angstaanjagende witte vlokken nam ook de NS haar verantwoordelijkheid en droeg zorg voor een aangepaste dienstregeling; de helft (…) van de treinen werd alvast geschrapt.
Om de problemen op het spoor nog meer te beperken werd uiteindelijk alle treinverkeer in de onderste helft van Nederland platgelegd. Even simpel als doeltreffend; treinen die niet rijden kunnen immers ook niet te laat komen.

Twee sneeuwvlokken komen elkaar tegen.
Zegt de één tegen de ander:
“Waar ga jij heen?”
“Ik ga naar Oostenrijk, een feestje bouwen.”
“Ik ga naar Nederland, paniek zaaien!”

Natuurlijk had ik gráág mooie sneeuwfoto’s gemaakt, maar zodra ik mijn camera oppakte begon het te dooien en terwijl ik aan mijn instelwieltje draaide verdween de laatste sneeuw.
Tsja, dat heb met van die in-en-uitklapwinters…..
Al was deze zelfs binnen zijn genre wel ongekend kort en bondig.

Goed, tot zover de ‘winter’.
Even terugspoelen naar een periode die ons fotografen wél wat speelruimte bood:
De herfst van 2014
Geen overdaad aan dampende ochtenden en zonneharpen.
Geen bossen als snoepwinkeltjes.
Geen besjes-overload.

Gewoon een ouderwets eerlijke, ietwat bescheiden herfst.
Met een coöperatief model in een fijn decor.
Ze mogen gewoon staan en mooi zijn, da’s goed genoeg.
En tenminste één seizoen dat zich braaf aan het script houdt….!

Allen weer hartelijk bedankt voor de vele leuke & grappige reacties.
Ik wens jullie een prachtig 2015, hopelijk weer vol met mooie foto’s.
Hierbij mijn ‘two cents’ van het afgelopen jaar;

1. Toon me je foto’s en ik zeg wie je bent
Voor één van mijn eerste serieuze shoots van dit jaar sprak ik af met Andrea en we ontdekten dat foto’s een heel aardig beeld geven van de maker.

Andrea weet blijkbaar zelfs te inspireren als ze geen workshop geeft, dus ik kan alleen maar verzinnen hoe leuk het moet zijn als ze dat wél doet: D
Plus het bijkomend voordeel dat Andrea mooi weer weet af te dwingen, een niet geheel onbelangrijk talent!

2. Natuur & Kunst
Daarna lag fotograferen even stil, omdat ik werkte aan een expositie in de Hollandsche Maagd in Gouda.

Is Vloer van Pindakaas kunst?
En als je een tas van je kat maakt?
Of als je schildert met je borsten?

3. If it Walks like a Goose and Talks like a Goose….
In april kon ik eindelijk de schade wat inhalen en verdiepte ik me in de ware aard van de nijlgans en hun genadeloze geheime wapen.

Nijlganzen hebben hun eigen manier van integreren, even simpel als doeltreffend:
Alles wat NIET nijlgans is moet wég.

4. Chasing Fritillaries
In mei waagde ik me, gehuld in roze camopak en bijpassende laarsjes aan een kievitsbloemenjacht.
Ik kwam, zag…en overwon!

Verder is het nuttig om te weten dat kievitsbloemen vrijwel altijd in groepen opereren en daarbij zijn ze zeer solidair: kom je aan één, dan kom je aan allen!

5. Fox on the Rocks (Welpenfotografie voor Dummies)
Na zoveel liefelijk bloemetjesspul werd het tijd voor weer wat echt wild roofdierenspul: vossenwelpjes!
Eeeeeindelijk waren daar alsnog de schattige spelende jonge vosjes.

……niet wekenlang zoeken, niet door duindoorns kruipen, geen honderden teken van je afpeuteren, geen uren doodstil wachten en niet zitten te zweten onder een camouflagenetje.
Gewoon rustig wachten tot de welpen hun show komen opvoeren en ondertussen vrolijk een beetje bijkletsen met collegafotografen, hoe simpel kan het zijn?

6. De Baby Eendjes Bermuda Driehoek
Tijdens een relaxt fietstochtje stuitte ik geheel onverwacht op de Baby Eendjes Bermuda driehoek waar eindeloos eendjes aangevoerd bleken te worden.

Babyeendjes acceleren van 0 naar 100 km/u  in 0.01 seconde en maken zonder enige aankondiging een bocht van 180 graden, hetgeen zelfs voor mijn redelijk geavanceerde AF iets te hoog gegrepen is.

7. Mr. Pink: de Roze Sprinkhaan
In dezelfde maand vond ik the closest thing to een roze olifantje, namelijk de felbegeerde roze sprinkhaan!

In dat geval zou de roze sprinkhaan een voordeel hebben ten opzichte van zijn groene broertjes en theoretisch gezien zou er zo een geheel roze populatie kunnen ontstaan.

 8. Weidebeekjuffers
Terwijl buiten de mussen dood van het dak vielen, zocht ik de verkoeling van het water op.
De weidebeekjuffers maakten het tot een feestje en mede dankzij de bezoekjes van mijn fotomaatjes werd het ook nog eens heel gezellig.
Tot op heden ongeblogd.

9. Chasing White Rabbits
In augustus waande ik me Alice, tijdens mijn jacht op witte konijnen en de zoektocht naar de diepte van het konijnenhol en ontdekte dat het héél diep was.

Zo weinig feitelijke informatie als ik tegenkom, zo strúikel ik bijna over de metaforen, legendes en symbolische verklaringen.
Al lezend raak ik langzaam maar zeker steeds verder van de zo vertrouwde wereld der feiten verwijderd en word ik meegezogen in een stroom van informatie over droomduidingen, symbolieken en totemdieren.

10. De Rugzakkwak
In september werd fotograferend Nederland verblijd met een jonge rugzakkwak, die, tot ons aller blijdschap, niet door zijn moeder was geleerd wat het begrip nachtreiger inhoudt.
Langslopende honden, brommers en werkzaamheden…. deze rugzakkwak lijkt het allemaal volledig te ontgaan.

En net toen ik me afvroeg of deze kwak mogelijk niet alleen dom, maar tevens blind, doof én autistisch was , prikte hij met zijn snavel door het volledig bekroosde water: béét!
Hoe flikt ‘ie dat?!

11. Spuiten, Spugen, Spinnen en Slikken
In november pikte ik op de valreep nog even een mooie ochtend mee, vol met bedauwde heide ,webjes en spinnen en al fotograferend moest ik denken aan mijn ooit zo kleine broertje, dat wilde weten hoe spinnen een web van de ene naar de andere boom kunnen maken

“Roes, snap jij dat nou…hoe ze ‘t dóen..?!”
“Eh, hoe wie wat doen…?”
“Nou, hoe spint een spin een draad van de ene naar de andere boom…?“
Helaas was dit een vraag waar ik geen antwoord op wist en vriend Google was op dat moment nog niet geboren, dus moest ik het antwoord schuldig blijven.

12. Weer Weinig Winter Weer
Als niet-landschapsfotograaf zocht ik in de herfst voornamelijk een decor, met daarin een coöperatief model.
Gelukkig vond ik een geschikt bosbeestje dat zich prachtig liet omlijsten met mooie herfstbladeren.

Toevallig iets wits voorbij zien flitsen?
Wellicht iets kouds langs je wang voelen glijden?
Een lichte tinteling in de tenen gevoeld?
Juist…DAT WAS ‘M!:
DE WINTER VAN 2014!

Ik schreef al eens eerder over de instant-winter:
“Vroeger werden winters dan ook rustig opgebouwd.
Eerst een beetje kalmpjes kwakkelen, wat vriezen…wat dooien.
….het eerste ruitenkrabben, een hoopgevend sneeuwpopje en wat voorzichtige elfstedenkoorts, afgewisseld met een ontmoedigend dooiaanvalletje…..
….maar dat was vóór de uitvinding van de Instant Winter.”

Wekenlange winters met sneeuwpoppen en elfstedentochten liggen naast het cassettebandje en het testbeeld in het Opa-Vertelt-Bakje; zóóó negentienhonderd-nog-wat….

Nieuwe, moderne winters passen met gemak in een ochtendje.
Theoretisch gezien zouden ze zelfs keurig tussen de ochtend- en de avondspits door kunnen, volledig aangepast aan het razendsnelle ritme anno 2015.

Efficiëntie is het sleutelwoord: beetje vorst, beetje wit, beetje rijp: en kláár is het winter decor. Het ziet eruit alsof iemand met veel haast een enorme zak piepschuim balletjes heeft leeggekieperd, maar hee: wit is wit!
Aandacht voor subtiele details, zoals het mooi bepoederen van een vossensnuit, is passé. Daar is simpelweg geen tijd meer voor.

Wit: check, sneeuw: check, rijp: check, anders nog iets?!
Let wel goed op, want één keer met je ogen knipperen en weg is die witte winter wereld weer.
Kalmpjes dágen dooien lekken en zompen, ook dat is iets van vroeger.
Opzij opzij opzij…..binnen een uur alles sneeuwvrij!

Terwijl mijn linkervoet nog lekker winters knisperend in de sneeuw landt,  treft mijn rechtervoet al de ontwinterde straat.
Achter me fonkelt nog vrolijk de witte magie, terwijl voor me de saaie zompigheid zich al  in grote vlekken door het wit heen wurmt.
Het sprookje waarin ik een uur geleden nog oog in oog stond met bambies in winterwonderland, is veranderd in een troosteloos ogend modderig hertenkamp.

Het laatste vlokje sneeuw is gewist alsof het nooit winter is geweest en een spottend zonnetje lijkt me uit te lachen….
Sta ik daar zwetend en totaal overdressed in m’n dikke moonboots en wollen muts, die enkele uren daarvoor nog zo logisch leken.
Het decor is gevallen en de laatste restjes bewijsmateriaal zijn gewist.
Wellicht ken je de uitdrukking “Photo or it didn’t happen...”?
Ik ben blij dat ik de foto’s nog heb, anders zou ik zelf niet eens geloven dat het dit jaar ook bij ons toch echt héél even een klein beetje winter was.

Wit: check, sneeuw: check, rijp: check

Zoekplaatje: hoeveel dieren zie je hier…?

Aandacht voor subtiele details, zoals het mooi bepoederen van een vossensnuit, is passé.

Achter me fonkelt nog vrolijk de witte magie….

Vos in berijpt, winters landschap, compleet wit door aangevroren mist

En ook de roodborst deed even mee

Bambi in Winter Wonderland

Ik in het prachtig winter decor (thanks, Mark)

Damhert in besneeuwd, winters landschap

Vos in winters wit

Ooit kreeg ik een mailtje van een fotocollega die ik vagelijk van naam kende.
Allereerst werd ik overladen met complimenten over mijn fotografie en het mailtje eindigde met de opmerking:

“Ik weet een mooie boomkikkerlocatie!
Als je een keer mee wilt…? Je bent van harte welkom!”

Dá’s vriendelijk, dacht ik nog….
Hoewel ik zelf ook wel boomkikkers wist te zitten, waardeerde ik het gebaar en ik wilde ook niet onbeleefd zijn, dus liet ik weten dat dat misschien best een keer leuk zou zijn. (…)
Prompt kreeg ik een tweede mailtje: Of ik maar even zo snel mogelijk wilde laten weten wanneer en vooral wáár ik die blauwe heikikkers precies fotografeerde, want tsja: ‘Vóór wat hoort nu eenmaal wat…!”
Hoewel ik toen bijna te flabbergasted was om deze vreemde vraag vriendelijk doch zeer duidelijk te pareren, weet ik inmiddels dat ruilhandel geen ongebruikelijk verschijnsel is binnen de natuurfotografie. Bij soorten verzamelen hoort natuurlijk ook soorten ruilen. In de loop der jaren heb ik de regels van het spel wel een beetje leren begrijpen.
Bij een eerste ontmoeting wordt vaak al de maat genomen, dus is het voor hardcore soortenscoorders van belang een goede eerste indruk te maken;

1. Grootte van de lens
   Het formaat van de lens is al een belangrijke indicatie voor je waarde. Een beetje serieuze natuurfotograaf heeft toch minstens een 500mm. Alles dat korter is, is niet om serieus genomen te worden. Bij het bepalen van de positie in de pikorde lig ik er – Mine is bigger than yours– dus standaard als eerste al uit.
2. Verpakking Vervolgens wordt er naar je uniform gekeken (hoe meer camo, hoe echter) en ook daar faal ik gruwelijk, met mijn blingbling gymschoentjes en nepleren jackie.
3. Wapenfeiten
   Ter compensatie van een te kleine lens, kun je altijd nog Grote Verhalen inzetten. Begin tegen wie het maar horen wil en ook tegen wie het niet horen wil te oreren over de topfoto’s die je gemaakt hebt, de wedstrijden die je gewonnen hebt en je hoge positie op één of andere ranking list en de onwetende newbies zullen vast onder de indruk zijn.
4. Wie ben je en wie ken je?
   Tenslotte wordt er op grond van je naam een snelle inschatting gemaakt van je overige waarde: Ben je toevallig kenner van een mooie ijsvogelspot, heb je toegang tot een exclusieve dassenburcht of ken je mogelijk iemand die een kerkuilenkenner kent..?
   En daar gaat het bij mij helemáál mis;  Mijn ‘collectie’ bevat babyeendjes, heel erg niet zeldzame vlinders, lammetjes en zelfs spínnen. Allemaal soorten die niet honkvast zijn en kwalijker: totaal geen interessante soorten voor de Echte Natuurfotograaf. Zeg nou zelf: Zo´n babyeendje, klein koeziekoeziegansje of allerschattigst jong zwaantje, daar kun je als stoere Jager-Zonder-Geweer toch niet mee aankomen?!
   En als beetje vogelaar haal je je neus op voor zo’n exoot-in-wording als een nijlgansje. Alleen die heikikker, tsja, die bood me voldoende ruilmateriaal om nog enigszins status aan te ontlenen.

‘Heb’ je wél zo’n das, uil of ijsvogel als ruilitem, dan kan het spel beginnen. Belangrijk is natuurlijk om goed in te zetten. Een das inleggen, terwijl je maar een woelmuis kunt winnen is nooit slim. Een ijsvogel weggeven voor een boommarter met jongen is wél weer een mooie zet. En uilen ruilen kan altijd; “Jouw kerk- voor mijn steen- ?”
Gedurende dit spel krijg je natuurlijk steeds meer soorten in je collectie, die je weer in kunt zetten voor een nog mooiere soort en zo blijf je in rang stijgen. Popularity breeds popularity, zoals ze in het Engels zo mooi zeggen.
Onderweg beloof je uiteraard plechtig dat je het echt aan niemand zult doorvertellen. (…)

En ik…ik ben niet zo goed in spelletjes en bungel nog steeds ergens onderaan de ladder. Mijn netwerk zit vol met mensen die ik gewoon aardig vindt, of bewonder om hun kunnen, niet om het aantal beestjes dat ze inmiddels verzameld hebben voor het Grote Natuurfotografie Spel.

Laatst kreeg ik weer een berichtje:

“Heej Roes, ik heb babynijlgansjes gevonden!”
(inmiddels iets terughoudender dan toen) “Leuk voor je….!”
“Ze zijn zoooooooooooooooo schattig!”
“Dat zijn ze zeker!”
“Het zijn er wel 8….!”
“Waarom vertel je me dit eigenlijk? (iets met schade en schande) Wil je een babyeendje van me ofzo?!”
“Nee hoor, gewoon, ik weet dat je ze leuk vindt en als je wilt stuur ik je de locatie even door…”

Dank, Remco! Mijn vertrouwen in de fotograafheid is weer een beetje in ere hersteld!

Ennuh; Fijne Pasen! ;)

Als je natuur fotografeert, denken vooral niet-natuurfotografen al heel snel dat je een soort wandelende dierenencyclopedie bent en van elk dier elke mogelijke gedraging wel zult kennen.
Uiteraard is dat onzin. Eenieder die zich in natuur verdiept, zal gemerkt hebben dat de uitdrukking ‘hoe meer je weet hoe minder je weet’ maar al te vaak op gaat. Dieren zijn echt niet zo simpel als de boekjes ons soms doen geloven en daarbij zijn het er nogal véél, zélfs in ons kleine, volgebouwde landje.
Wel-natuurfotografen, met name de vogelfotografen,  hebben vaak een beetje eenzelfde instelling. Dat je niets van bosmuizen weet, soit. Maar je wordt wél verondersteld je vogelkennis up-to-date te hebben. Dat hoge piepje in de verte behoor je onmiddellijk te herkennen als de roodborstflapuit* en dat losse veertje weet je te determineren als ex-bezitvan een juveniele derdejaars pestvogel.
Ik herken zelf twee vogelgeluidjes, beide van de ijsvogel. Namelijk het geluidje dat ze er aankomen en de aankondiging van een paring. Hartstikke handig voor de fotograaf, deze waarschuwing dat je weer even moet opletten. En de roep van de grutto en de koekoek natuurlijk,  aangezien deze vogels beleefd genoeg zijn zich  even voor te stellen.

Herkenning qua uiterlijk gaat me een tikje beter af. Uilen zijn bijvoorbeeld makkelijk, dat zijn tenslotte en soort vliegende vossen. Reigerachtigen herken ik direct aan hun Silly Walks. En roodborstjes aan hun rode borstjes. En alle overige vogeltjes  zijn simpelweg kgvtjes** Als iemand mij vraagt: “Welke vogel is dat..?” voel ik me altijd een beetje een Wim Helsen***.

In alle eerlijkheid heb ik van vogelgedrag ook al niet zoveel kaas gegeten.
Laatst liep ik wat te lopen, kijkend naar links, toen er rechtsboven vanuit de lucht plotsklaps een vogeltje naar beneden viel. *Plof*.  Als een soort miniatuur Don King zat het daar, me een beetje hulpeloos aan te staren. Tenminste zo interpreteerde ik het, want in mijn draaiboek staat ook al geen hoofdstuk vogelgezichtsuitdrukkingherkenning. Evenmin vertelt het me wat te doen met voor je neus neergestorte babyvogels. Met een klein vossenwelpje was het een heel ander verhaal geweest. (Welp snel in mouw proppen – thuis aan zogende moederpoes pluggen – opvoeden als huisvos en tot het einde der dagen sufknuffelen)
Maar goed. Vogel dus. Die kun je beter niet aan een moederpoes geven.
Maar wat is wel wijs? Ik wist het echt niet.

Mag je ze aanraken?
Of worden ze dan verstoten?
Kunnen vogels ruiken dan?
En hoe zit dat dan met vogels ringen…..?
En als ik het hier gewoon laat zitten, komt moeder om hem in zijn nekvelletje te pakken en hem veilig terug in zijn nestje te zetten?
Ik gok van niet.

Vragen…vragen en voor de verandering nul vogelaars in de buurt voor gedegen advies.
Dus wat doe je dan…..? Juist, bel 114, Red een Dier, want dat was tenslotte wat ik wilde doen. Ik mag dan een beetje dombo zijn als het gaat om vogelkennis, maar ik houd wel van ze ;)
Na eindeloos lang wachten, kreeg ik eindelijk een ‘Animal Cop’ aan de lijn. Ze had het erg druk en adviseerde me om de vogel mee naar huis te nemen. Hoewel ik daar een paar katten zeker heel blij mee zou hebben gemaakt, leek me dit een slecht plan. (Bad Cop, zeker…?) De vrouw vertelde ook dat dit de tijd is dat jonge vogels uit hun nest vallen en dat het dan heel gebruikelijk is dat ze nog een paar dagen op de grond door hun ouders gevoerd worden.

“Op de grond, terwijl ze nog niet kunnen vliegen?”
“Ja.”
“Maar er lopen hier allemaal roofdieren rond. ”
“Ja en dat is maar goed ook, anders zouden wij niet meer kunnen lopen vanwege al die vogels!”
“Uhhhh….ja daar heeft u een punt…geloof ik….dank voor de ehhh.. hulp….”

Terwijl ik dit wat aparte gesprek voerde en me afvroeg wat ik hier nu toch mee aan moest, besloot de babyvogel dat dit genoeg verspilde woorden waren. Tijd voor daden. Hij hupte van het pad het gras in en koos een mooi verhoginkje uit om luidkeels mama te roepen. Vervolgens zette hij zijn wandeling voort en onder het mom van: Wie niet kan Vliegen, Moet maar Klimmen, klom hij doodleuk een boom in om daar hoog en droog op mama te wachten, die gelukkig nog steeds in de buurt was….
Wat is de moraal van dit verhaal (Vrij naar Doe Maar) : “Laat maar gaan, dat gaat wel goed, dat vogeltje weet zelf het beste hoe het moet!
PS. Vogelaars/ vogelfotografen: Tips/ adviezen zijn nog steeds welkom, voor het geval ik ooit eens een vogeltje tref dat niet kan klimmen…

* Woordgrapje van mijn niet vogelende vader ;))

** Klein grijs / geel vogeltje

***”…..dan zou ik met die mevrouw enorm geweldige romantische dingen doen
Dan gaan we samen…. WANDELEN hooohhh
Aan het strand en dan is de zon rood en laag boven de horizon en de zee klotst af en aan met al zijn water en vis daarin en dan trippelt er een hond voorbij en dan
PAK IK DIE HAND van die mevrouw
zo WHAAAP en dan zwier ik haar hand en dan is het ROMANTISCH
en dan zijn er vogels
en dan
zeg ik van elke vogel welke soort het is
MEEUW! MEEUW! MEEUW! MEEUW! MEEUW! ”
Wim Helsen – Heden Soep

Naarmate je langer fotografeert, kom je er steeds meer achter wat wél en wat niet jouw ‘cup of tea’ is. Net als in het echte leven eigenlijk. In het begin probeer je alles, is elk nieuw ding leuk en spannend en kun je er geen genoeg van krijgen. En gaandeweg word je kritischer en begin je meer voorkeuren te ontwikkelen, zodat je sneller en makkelijker iets uitkiest dat bij je past en vermijdt wat dat niet doet.
Om met opruim-goeroe Marie Kondo te spreken: “If it doesn’t spark joy*…weg ermee!”

Fotografie vanuit hutten, auto’s, boten, achter schermpjes, onder doekjes en in groengevlekte pakjes…been there, done that.
Hoewel ik soms heus met weemoed terugdenk aan het enorme gemak waarmee op deze manier dieren van dichtbij uitgebreid geobserveerd en gefotografeerd kunnen worden (iets dat zonder hokjes en doekjes soms echt onmogelijk is), miste ik toch iets…
Dat metalen omhulsel, of die houten behuizing staan letterlijk tussen mij en mijn natuurbeleving in.
Inmiddels weet ik dat de lol van fotograferen hem voor mij in het hele pakketje zit. Als ik ga fotograferen, gaan we met zijn allen; ook oren, neus, tong en lichaam mogen mee.

Ik zie één van mijn fotomaatjes nog over de grond rollen van het lachen, toen ik vroeg of hij dat ook zo lekker vond, de geur van ‘heet duin’. Zelfs hardcore kustbewoners kijken me wazig aan zodra ik erover begin, maar ik vind het een fantastische en verslavende kruidenmix. Een vleugje hars, een snufje zeezout, wat watermunt en een zweempje vos….daar kan geen Chanel tegenop.
Laatst betrapte ik mezelf erop dat ik iemand appte:

“Mijn modellen schitteren door afwezigheid, het licht is om te huilen, maar het ruikt hier zo lekker, dus ik blijf nog een tijdje.”

Nou dát dus.

Mijn oren mogen ook uitgebreid meedoen en zijn soms zelfs nuttig.  Al ben ik nog steeds een dork in het herkennen van vogels, die ijsvogel hoor ik wel aankomen, toevallig.
Ook hoor ik dennenbomen knarsen, het geritsel van vechtende libellen of oorwurmen met hun scharen knippen.
Misschien geen briljante sounds en ook niet echt direct nuttig, maar voor mij allemaal auditieve smaakmakertjes die zeker bijdragen aan het fotografiedecor.

Proeven en natuurfotografie zijn niet een al te voor de hand liggende combi, zóu je denken….
Maar als ik denk aan groene glazenmakers loopt het water me al in de mond. Niet dat ik libellen eet (duh), het is meer hun habitat dat me trekt; bramenbosjes, yummie!
Met het maken van mooie platen als excuus, pluk ik daar emmersvol lekkers. Dus zodra ik iets groens zie vliegen, proef ik braam!

En ook de tactiele prikkels dragen voor mij bij aan het fotografeerplezier. (Brandnetels, duindoornstekels, dazen en  zonnebrand mogen dit blogje even niet mee doen.)
Soms -als ik echt heel eerlijk ben- verdenk ik mezelf ervan dat ik alleen maar fotografeer om gelegitimeerd in de modder/ het zand te mogen dweilen. Onder ‘soortgenoten’ wordt er niet eens heel raar naar me gekeken, het is me vergeven, als een wat overenthousiaste fotograaf. Pas als ik als een soort kleipoppetje een netgepakte forenzencoupé instap en ik wat onbemodderde wenkbrauwen zie rijzen, realiseer ik me dat dat in de blubber spelen blijkbaar toch aan een bepaalde leeftijd gebonden is.
Maar meestal geniet ik simpelweg van het kriebelende gras onder mijn kin, de wind door mijn haren en het warme zachte zand. En ‘s avonds heb ik nog wat napret, als ik nog duizenden zandkorreltjes tussen de knopjes van mijn camera uit zit te pulken.

Maar het aller- allerbeste is natuurlijk: water! Water kun je zien, proeven, ruiken, voelen én horen.
Of het nu het kalmpjes deinen van een bootje op de golfjes is (lees: zeearenden fotograferen), of in een waadpak in een vennetje chillen (lees: heikikkers fotograferen), of door het natte gras tijgeren (lees: kievitsbloemen fotograferen) of in bikini door een zachtstromend riviertje waden (lees: weidebeekjuffers fotograferen), water is altijd goed.
Want dat was toch zeker één van mijn prettigste fotografiemomenten; op vakantie, in de rivier in Frankrijk juffers jagen. Terwijl de rest van het gezelschap respectievelijk aan het lezen, slapen, dobberen of dammen bouwen was, waadde ik tot mijn nek in de rivier, die vanwege de warmte heerlijk op temperatuur was. Mijn camera net ietsje boven waterniveau en tientallen weidebeekjuffers om me heen, die mij blijkbaar als een soort vriendelijke Loch Ness zagen en prachtig meewerkten.

DIE beleving, dat wilde ik wéér!
Afgelopen jaar lukte dat. Terwijl buiten de mussen dood van het dak vielen, lag ik in een heerlijk verkoelende rivier…. Een goede bodem onder je voeten, het geluid van zacht  kabbelend water in je oren, de geur van zomer in je neus en talloze oogsnoepjes in de vorm van prachtig mooie metallic vliegbeestjes. Dit sparkte zéker joy!
Het enige dat dit nog kan overtreffen is misschien in een rivier liggen, met de geur van heet duin, het geluid van een bosuil op de achtergrond en een vos die door de zoeker naar me toe zwemt.
Maar hee, je moet wat te dromen over houden he?! ;)

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man op hop (Humulus lupulus)

Eiafzettende Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) vrouw…..

Dit ei afzetten kan wel een kwartier duren….

….en soms kan ze daarbij zelfs geheel onder water verdwijnen.

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man op een knop van de gele plomp (Nuphar lutea)

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man op een bloeiende gele plomp (Nuphar lutea)

Parende Weidebeekjuffers (Calopteryx splendens)……

…..Parende Weidebeekjuffers op een gele plomp….

…op een takje…

…en in mooi warm licht…

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man probeert met opgericht achterlijf een vrouwtje tot paring te verleiden. De witte stip op het achterlijf hoort bij de balts.

…nog een poging het vrouwtje tot een paring te verleiden…

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man met gespreide vleugels, gereflecteerd in het water

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man met gespreide vleugels, gereflecteerd in het water

Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) man in mooi warm licht

* Marie Kondo’s manier van organiseren wordt wel de  KonMari methode genoemd, waarbij je al je bezit verzamelt en alleen de dingen behoudt die je een vonkje vreugde geven, (spark joy, tokimeku in het Japans, betekent letterlijk fladderen), om deze vervolgens dan een plekje te geven.

2015, op zijn minst een rumoerig jaar, waarin vele records gebroken werden. Zelf vestigde ik het record ‘Minste Blogjes Aller Tijden. Schrijven deed ik genoeg, maar – sorry trouwe lezers- mijn lettertjes gingen voornamelijk op aan artikelen elders…
Toch was 2015 een jaar waard om op terug te kijken…
Bij deze!

Januari

Jawel, er was bést winter afgelopen jaar, óók in het westen……. Als je je vergrootglas erbij pakte en precies goed timede, kon je hem voorbij zien flitsen in 2015! Sneeuw, rijp en ijs……het was er allemaal in, zij het in miniatuuruitvoering…

Februari

En ook in februari waren er wat uiterst subtiele winterprikjes te bespeuren…en zowaar een vos en een damhert in de sneeuw.
Wintervoer genoeg voor mijn eerste blogje Instant-Winter in 2015

Maart

Maart was de uitgelezen periode om eens lekker rustig tussen de gansjes te gaan rollen. Behalve mooie foto’s leverde dit zowaar het weer eens een blogje op: Uilen Ruilen

April

In April heb ik me weer geheel traditiegetrouw vermaakt met de kievitsbloemen. Hoe ik dat deed beschreef ik al eerder in Chasing Fritillaries

Mei

Mei was een drukke maand, waarin ik heen en weer pendelde tussen vier allerschattigste MiniMouni kittens en een aantal net zo schattige vossenwelpjes…. Keuzes, keuzes

Juni

Gelukkig hadden de vossenwelpen geduld, zodat ik ook  nog uitgebreid kon genieten van jonge opgroeiende welpen.

Zowaar verscheen er zelfs weer eens een blogje: Vogelen voor Dummies over klimmende babyvogels en Animal Cops.

Juli

Ook juli bood volop vermaak met harkwespen en Rivier Plezier met weidebeekjuffers!

Augustus

In het najaar infiltreerde ik tijdelijk bij de eâhrg gezelliguh Haagse incrowd en genoot volop van de kolibrievlindeâh en glâsfleugâhl pèlstaâhrt

En ik had het erg naar mijn zin op de heide, die dit jaar wel ultiem mooi van kleur was!

September

In september was het vossenwelpenseizoen wel zo ongeveer voorbij, zodat er wat ruimte ontstond voor andere leuke bezigheden. Zoals het fotograferen van boomkikkers en mooie mistige zonsopkomsten.

Oktober

In het begin van de herfst besloot ik weer eens te gaan genieten van het prachtige hertenbronstspektakel. Want behalve dat het een indrukwekkend gezicht is, al die bronstige burlende damherten bij elkaar, is het wellicht het laatste jaar dat de herten zo massaal vertegenwoordigd zijn.

November

In november was de keuze makkelijk. De herfst was zó mooi dat ze alle aandacht opeiste…

December

Tijdens de warmste december ooit, met recht de decemberlente gedoopt, dit jaar géén vossen in de sneeuw of winterse landschapjes. Maar dat gemis werd ruimschoots gecompenseerd door de verrassing van het jaar: overdag jagende velduilen en óók nog eens in de buurt.

En voor nu, de allerbeste wensen voor 2016 en een heel inspirerend 2016 gewenst, vol met mooie momenten en de fotografische ‘bewijzen’ daarvan!